Omdat ze een lange weg heeft afgelegd, is Mariah Carey eigenlijk nu al een legende. Haar levensverhaal is een klassiek Assepoester-sprookje, een inspiratiebron voor heel veel mensen. Mariah werd met een speciale gave geboren: haar geweldige stem (en ook knap, ze heeft aan leder nummer dat ze ooit heeft gemaakt zelf meegeschreven). Maar ze heeft er wel wat voor moeten doen om zo ver te komen als ze nu is.
Tijdens haar kindertijd in New York was ze ontzettend onzeker, omdat ze nergens bij hoorde. Dat kwam vooral doordat haar moeder blank is en haar vader zwart, wat toen nogal ongewoon was. Mariah schaamde zich ook omdat haar ouders geen geld hadden voor dure auto's en huizen. Haar ouders scheidden toen ze drie was, daarna ging het met haar oudere zus Alison snel bergafwaarts (er gaan geruchten dat ze aan de drugs raakte). Alison werd jong zwanger en kreeg een zoontje, Sean, toen Mariah nog op de kleuterschool zat. Nu noemt Mariah haar neef Sean een reddende engel, maar in die tijd was de lastige familiesituatie vooral een blok aan haar been. Ze zwoor dat haar leven er later heel anders zou gaan uitzien. Daar zou ze wel voor zorgen.
Na de middelbare school werd Mariah achtergrondzangeres, totdat platenbaas Tommy Mottola haar in de spotlights zette. In 1991, Mariah was 21 jaar, won ze een Grammy voor Beste Nieuwe Artiest. Maar zo goed als het professioneel ging, zo slecht ging het privé: er volgde een afschuwelijk huwelijk met Mottola, dat vijf jaar duurde. Mariah scoorde de ene na de andere hit, maar volgens eigen zeggen was ze alleen maar bezig om los te breken van haar dominante echtgenoot.
De grootste emotionele klap kwam in 2001, nadat haar filmdebuut Glitter en gelijknamige cd gigantisch flopten. Haar tour werd afgezegd, en ze werd zelfs korte tijd opgenomen in een ziekenhuis. Maar ze weigerde om op te geven. En tegenwoordig, nu van haar cd The Emancipation of Mimi al drie miljoen exemplaren zijn verkocht, is ze een grotere ster dan ooit.
Maar als je haar ontmoet, zou je dat niet zeggen. Ze komt binnen in jeans, een topje en een sweater. Op blote voeten, lopend op haar tenen (ze zegt dat ze al zo loopt sinds ze vier was). En het volt meteen gemakkelijk. “Sorry dat ik niet in divastijl ben gekleed!” zegt ze. En vervolgens, zonder enige sterallures, beantwoordt ze alle vragen over vrienden, liefdesverdriet en over de zoektocht naar zichzelf.
Was je populair op de middelbare school?
“Nee, niet echt. Toen ik klein was, ben ik zo'n dertien keer verhuisd met mijn moeder. En ik vond het heel moeilijk om me steeds weer aan te passen op een nieuwe school. Omdat ik een halfbloed ben, viel ik bovendien vaak buiten de groep. Ik voelde me echt een ontzettende outsider. Als je zo jong bent, wil je er gewoon graag net zo uitzien als de rest, maar ik leek op niemand! Niet op mijn blanke vrienden en niet op mijn zwarte vrienden.
Op de basisschool had ik ook geen idee wat ik met mezelf en mijn lichaam aan moest. Terwijl dat juist heel belangrijk is op die leeftijd. Ik schoor mijn wenkbrauwen omdat ik niet wist hoe ik moest epileren. En ik had ook nog eens heel fijn kroeshaar. Eigenlijk had ik net de lastigste dingen van beide werelden. Voor de helft van de tijd ging ik dus naar school met mijn haar in knotjes.
Mariah kreeg haar kleding- en haarproblemen uiteindelijk toch helemaal onder controle. “Op een dag liep ik op straat in heel strakke jeans, toen de oudere broer van mijn vriendin iets riep als: ‘Hé, wat zie je er goed uit!’ Daar kon ik wat mee. Jongens zeiden steeds vaker tegen me dat ik een lekkere kont had, dus dacht ik: daar moet ik gebruik van maken! Ik werd zekerder van mijzelf, maar om totaal de verkeerde redenen.”
Aan het einde van haar middelbareschooltijd stond Mariah bekend als de clown van de klas en was ze met iedereen bevriend. Dat bleek handig toen ze werd genomineerd voor prom queen, koningin van het eindexamenfeest. “Ik kon niet geloven dat ik het zo ver had geschopt.” zegt Mariah. “Ik heb ongegeneerd campagne voor mezelf gevoerd. Ik praatte met de jongens op school en flirtte met ze. En dus stemden ze allemaal op mij. Ik won de verkiezing met gemak!”
Helaas, het beleid op haar school was nogal oneerlijk en het felbegeerde kroontje ging aan Mariah's neus voorbij. Maar haar teleurstelling duurde niet lang. “Ik weet nog dat ik die nacht tegen mezelf zei: ‘Wat wil je liever? De koningin van het bal zijn of je dromen volgen?’ Oké, jammer, dan maar geen prom queen.”
Wat spoorde je aan om zangeres te worden?
“Muziek was mijn grootste bron van geluk. Als er thuis weer eens iets aan de hand was waardoor ik me ellendig voelde, ging ik wandelen en zong ik in mezelf. Daar werd ik rustig van. Daarom ging ik ook wel eens 's middags om vier ur naar bed om onder de dekens met de radio mee te zingen. Ik had het gevoel dat ik móest zingen. Zo kon ik mezelf uitdrukken.”
Als kind al wist Mariah dat ze ooit een superster zou worden. “Het is bizar, het is een bepaald gevoel dat ik had. Ik wist het gewoon heel zeker, en daardoor was ik enorm gedreven. Toen ik zeven was, zei mijn vriendin Maureen tegen me: ‘Als jij zingt, lijkt het wel alsof er muziek op de achtergrond klinkt.’ Dat was het grootste compliment dat ik ooit van iemand had gekregen. En daarom een heel belangrijk moment voor me.”
Over de liefde. Hoe ging je vroeger om met liefdesverdriet?
“Niemand heeft destijds mijn hart kunnen breken, omdat ik dat gewoon niet toeliet. Ik denk dat ik al vroeg een enorme muur om me heen had gebouwd, omdat ik mezelf altijd moest beschermen. Vanwege mijn gebrek aan zelfvertrouwen, mijn enorme onzekerheid en het gevoel dat ik lelijk was en niet dezelfde spullen had als andere mensen. Met de vriendjes die ik had op de middelbare school, dat zijn er hooguit twee geweest trouwens, deed ik daarom ook helemaal niks. Ik was als tiener zo bang om zwanger te worden. Ik was ontzettend getraumatiseerd door wat er met mijn zus was gebeurd. Daardoor had ik zoiets van: tot ik de juiste persoon tegenkom, doe ik echt niets met jongens. Het was een heel bewuste beslissing. Ik wist wat ik wilde bereiken en dat zou niet lukken als tienermoeder. Mijn vriendjes moesten maar accepteren dat ik niet met ze naar bed ging. Zo was het gewoon. Jammer, maar helaas!”
Mariah geeft lachend toe dat ze nog steeds best wel preuts is. “Ik heb vrienden die het heerlijk vinden om mi te shockeren. Laatst belde een van hen me op met een of ander gestoord verhaal. Dat wil ik dan gewoon niet horen, ik stop mijn vingers in mijn oren. Ze weten dat ik een tutje ben, maar ik vind het wel leuk om mee uit te gaan. Ik ben heel romantisch, en juist daarom kan ik liefmdesliedies schrijven waarin mensen zich kunnen vinden. Het kan zelfs gaan over een herinnering van toen ik veertien was. Gelukkig ben ik die gevoelige kant nooit kwijtgeraakt.”
Hoe blijf je sterk in je schoenen staan als mensen gemene dingen over je zeggen?
“Je moet dat loslaten. Ik zat ooit in een vliegtuig zeven uur lang negatieve din-gen over mezelf te lezen in de bladen. Daar werd ik behoorlijk depri van, ja. Maar ik ben altijd mezelf gebleven. Voordat ik bekend werd en geen cent te makken had, was ik niet anders dan dat ik nu ben. En ik bleef ook mezelf toen ik belachelijk werd gemaakt op televisie, leder obstakel, inclusief de tijd dat ik instortte en de hele mislukking van Glitter, heeft er alleen maar voor gezorgd dat ik nu een veel sterker persoon ben. Ik kon dat kleine meisje van vroeger weer voelen. Dat meisje dat zei: ‘Ik geloof dat ik het ga maken.’ Ik zei ook nooit áls ik het ga maken, maar wanneer ik het ga maken. Je moet in jezelf blijven geloven.”
Als je opnieuw geboren kon worden, wat zou je dan anders doen?
“Ik geloof dat ik op een heleboel manieren al opnieuw geboren ben. Mijn prioriteiten zijn veranderd. Tegen mijn vader zei ik laatst nog dat ik het gevoel heb dat ik alles heb meegemaakt, behalve doodgaan. En dus ik ben nergens meer bang voor. Als je eenmaal hard op je bek bent gegaan en keer op keer onderuit bent geschopt door mensen, leer je wel om jezelf te beschermen. Ik ben een vechtertje, maar ik heb wel geleerd dat ik niet de baas ben: iets ‘hogers’ neemt de beslissingen. Je moet gewoon geloven dat het echt allemaal goed komt.”
Zelfs toen mensen beweerden dat ze gek was geworden en haar carrière voorbij was, zegt Mariah dat haar geloof haar erdoorheen heeft gesleept. Nu ze bezig is aan een geweldige comeback zijn die sombere tijden dan ook voorgoed voorbij. Mariah: “I heb echt eindeloos veel kansen gekregen. Natuurlijk ben ik nog steeds wel eens gefrustreerd, ik heb mijn slechte dagen. Maar ik ben in de zevende hemel over wat ik allemaal heb bereikt en waar ik nu ben in mijn leven.”
Het zijn die tegenstrijdige gevoelens die Mariah tot zo'n “echt” persoon maken. En tegelijkertijd maken ze haar, volgens haarzelf, ook zo onbegrepen. Ze zingt een paar regels van het nummer “My Saving Grace” van haar cd Charmbracelet (2002) om duidelijk te maken wat ze daarmee bedoelt: “Yes, I've been bruised / grew up confused / been destitute / I've seen life from many sides / been stigmatized / been black and white / felt inferior inside.” Dit nummer heeft een diepe persoonlijke betekenis voor Mariah: “Het geeft aan dat ik door de mangel ben gehaald, maar dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel. Zolang er hoop is, hou ik me daaraan vast en gaat het goed met me.”
