“Heb je het tapijt gezien,” vraagt Mariah, wijzend naar de vloer van het hotel waar de popdiva ons ontvangt. Eenmaal de blik van haar afgewend, wordt duidelijk wat ze bedoeld. Over het hoogpolig tapijt kringelen knap geweven afbeeldingen van vlinders, een wezen waarmee Mariah zich zo verwant volt dat ze haar debut-album Butterfly ernaar vernoemd heeft.
“Speciaal voor mij gemaakt, omdat ik anders weigerde te komen. Ik heb gehoord dat ze er de hele nacht aan hebben gewerkt.”
Dan schiet de vrouw, die in 2000 nog werd bejubeld als “Beste Vrouwelijke Artiest van het Millennium,” in de lach. Het was een grapje. Vervolgens duikt ze als een schoolmeisje op bed, schopt haar hoge hakken door de kamer (“hè hè, dat is beter. M'n voeten zaten ingesnoerd als vlees in een rollade.”), rolt zich om en breekt uit in een luid gegrinnik.
Ze lijkt best aardig, deze 35-jarige Amerikaanse, met een bankrekening die in de honderden miljoenen loopt en een reputatie die op z'n zachtst gezegd niet mals is. Ze zou een feeks zijn. Een verwend nest met bizarre, diva-achtige wensen. De roddelpers schildert haar af als een mix tussen Cruella De Ville, Liz Taylor en je ergste nachtmerrie. Een type dat enkel blauwe M&M's op haar hotelkamer wil. Iemand die een heel hotel bij elkaar gilt als er niet, speciaal voor haar, drie meter lange kaarsen op haar kamer zijn gezet. Maar vandaag is Mariah de vriendelijkheid zelve.
“Er staan weleens drie meter hoge kaarsen op mijn kamer,” geeft ze toe. “Maar niet, omdat ik erom vraag. Ik ben heus niet zo gek om de directeur van een hotel te bellen en te zeggen: ‘Luister, denk maar niet dat ik kom als die drie meter hoge kaarsen er niet staan.’ Man, ik weet niet eens of zulke grote kaarsen bestaan! Jij? Een geel tapijt met pimpelpaarse stippen zou me niet eens opvallen. Pas stapte ik om drie uur 's nachts uit het vliegtuig. Geloof me, mijn enige gedachte was: waar is mijn bed? Gek genoeg deed juist ooit het gerucht de ronde dat ik weiger om op tapijt te lopen. Nu lijkt het of ik er geen genoeg van kan krijgen. Zo hoor ik iedere keer weer jets nieuws over mezelf, haha.”
“Kijk hier eens naar…” Mariah strekt een hand uit. Haar nagels zijn prachtig gemanicuurd. “Dat bedoel ik nou!,” lacht ze breeduit. “Bijna niemand weet dit, maar op de middelbare school heb ik geleerd voor visagiste. Als ik zou willen, kan ik dit hele hotel een manicure, pedicure en gezichtsbehandeling geven. Ik kan dus heus min eigen nagels wel doen. Ik ben niet zo verwend als iedereen denkt. Al gelooft bijna niemand dat. Kom ik ietsjes te laat op een persconferentie, dan hoor ik overal om me heen fluisteren: ‘Zeker een nagel gebroken.’ Ik maak me er maar niet meer boos over. Als ik dat doe, zijn de rapen helemaal gaar. Dan zit ik meteen in het journaal: ‘Mariah Carey trapt herrie’.”
Moet gezegd: Mariah was inderdaad 93 minuten te laat. En als ze praat over “zo meteen,” moet dat begrip wel wat ruim worden genomen. Toch is het geen kwaaie tante. Ze is makkelijk om leuk te vinden. Ze geeft liever complimentjes dan dat zij ze ontvangt.
“Ik voelde me altijd een lelijk eendje,” verklaart ze. “Ik vond het moeilijk om een halfbloedje te zijn. Ik hoorde niet bij de blonde kinderen met blauwe ogen, maar ook niet bij de kinderen met een donkere huidskleur. Ik zat er altijd wat tussenin. Ik, het meisje met dat gekke haar.”
Haar minderwaardigheidscomplex verdween echter snel. Amper 19 jaar oud werd Mariah ontdekt door Tommy Mottola, de baas van een grote platenmaatschappij. Hij zorgde dat haar plaat werd uitgegeven, trouwde met haar en maakte van Mariah een superster. Maar hoe hard haar ster groeide, zo snel doofde hij weer na haar scheiding. Mariah kreeg een zenuw- inzinking, haar cd's flopten en ze werd beschimpt en uitgelachen door heel de platenindustrie. Jaren kwam ze niet meer aan de bak. Maar de vooroordelen bleven: Mariah met haar neus omhoog, de eeuwige, verwende, domme diva.
“Ik snap het niet,” zucht ze. “Het is seksistisch. Als een man, zeg Mick Jagger, voorman van de Rolling Stones, wordt beschouwd als een sekssymbool, trekt niemand zijn liedjes of intellect in twijfel. Bij mij doen ze dat wel. Dat steekt. Gelukkig zin mijn fans mij trouw. Waarom? Ik leg veel gevoel in mijn songteksten. Ze zijn doorspekt van persoonlijk leed. Autobiografisch en eerlijk. Dat spreekt blijkbaar aan.”
“Als mensen zeggen: ‘Jouw liedjes hebben me door een moeilijke periode geholpen,’ voel ik me vereerd. Dát is mijn erkenning. Dát is mijn echte moment van glorie. Vroeger dacht ik dat beroemdheid de ultieme erkenning is. Dat is niet zo. Ik blijf niet voor het geld of de roem in de showbusiness. In plaats daarvan zijn het de fans die me motiveren door te gaan met muziek maken.”
Die fans had Mariah hard nodig in haar uur van nood. Na een bruiloft vol pracht en praal, in 1993, liep haar huwelijk met de dominante Mottola al snel op de klippen. “Het was ook geen goed idee. Wie trouwt er nu met het hoofd van haar platenlabel? Iedereen om ons heen werkte voor hem. Zijn beste vriend was zowel zíjn als míjn advocaat. Het was te bizar. En bina onmogelijk om mezelf uit te bevrijden. Waar ik trots op ben, is dat ik mijn zelfstandigheid altijd heb behouden. Ik betaalde van alles de helft. We deelden de elektriciteitsrekening en zelfs de boodschappen in de koelkast. Ik heb me nooit door hem laten onderhouden. Ach, misschien heb ik al die ellende wel meten meemaken. Het heeft in ieder geval genoeg inspiratie opgeleverd voor nieuw materiaal.”
Vijf jaar na de scheiding kreeg Mariah een zenuwinzinking. “Psychisch en emotioneel was ik helemaal op. Te moe om constant maar te moeten vechten.” Mariah ontvluchtte Mottola's platenlabel Columbia en tekende voor 80 miljoen dollar bij concurrent Virgin.
Glitter haar eerste album bij dit label flopte. Toen kwam ze in 2002 terug met Charmbracelet, de cd die vermoedelijk zou gaan over haar zenuwinzinking.
“Opeens wilde iedereen enkel daarover praten. Ze wilden me zien huilen op televisie bij Oprah. Heel vervelend allemaal.”
Met haar tiende en meest recente album The Emancipation Of Mimi — Mariah's koosnaampje — knokt ze echter terug. In Amerika verkocht ze binnen twee manden ruim 2 miljoen cd's. De single staat al 16 weken op nummer 1. “Ik laat me niet meer leven, maar leef mijn eigen leven. Mijn onzekerheid is weg en ik hoef niet meer te doen wat anderen van mi verwachten. Ik laat mijn schild zakken en wil de fans laten zien wie ik echt ben. Ik voel me in ieder geval beter dan ooit.”