Mariah is blij. Sinds lange tijd voelt ze zich namelijk weer gelukkig. Haar relatie met Tommy (Mottola) is voorgoed verleden tijd en haar nieuwe liefde, latin-zanger Luis Miguel, wordt overal met trots geshowd. Behalve vandaag dan. Mariah, M.C. voor insiders, heeft zich met haar gevolg geïnstalleerd op het Italiaanse jetset-eiland Capri. Bill Gates, het duo Cruise/Kidman en Mick Jagger gingen haar al voor. Op het privé-terras van een luxe vijfsterren hotel ligt Mariah relaxed op een stretcher aan het zwembad. Glas witte wijn in de hand, afgeknipte spijkerbroek en roze topje om het lijf, een gemeende glimlach op de mond. Alleen haar borsten zin nep. Maar mooi zijn ze wel!
Vlak na haar debut in 1990 riepen de eerste critici “weer een blank meisje dat zwarte muziek probeert te maken,” nu wordt Mariah verweten te veel “hiphop” te zijn, lets waar de veelzijdige diva nog steeds kwaad om kan worden. “Ten eerste kan je me niet blank noemen. Zo zie ik er misschien wel uit, maar ik ben het niet. Ik ben een mix, zulke mensen bestaan! Mijn vader is een kwart Venezuelans, een kwart Afrikaans en de rest Amerikaans, mijn moeder komt uit een leliewit Catholic-American gezin. Ik ben een kind uit een verboden liefde. Mijn moeder werd door haar familie verbannen, mijn vader in elkaar geslagen. We hoorde niet in een witte buurt en ook niet in een zwarte buurt. Onze hond werd vergiftigd, en er werden kruizen in de voortuin verbrand. Ik zag de schoonheid van mijn mix absoluut niet in. Het enige dat er door mijn hoofd spookte, was de gedachte dat ik fout was. Als zwart zijn fout was, dan was ik dat ook! Zo'n zelfde struggle maak ik nu weer mee. Door de platenmaatschappij werd ik neergezet als een klassieke diva die er vooral behouden uit moest zien. Dat verlegen en onschuldige meisje was wel een deel van mij, maar op school stond ik bijvoorbeeld bekend als iemand die vooral hele strakke en ultrakorte rokjes droeg. Nu ik vooral doe wat ik zelf wil, vinden veel mensen me losgeslagen. Ik zou m'n imago verloochenen.”
Ben je niet pissed off dat het nooit goed is?
Mariah lacht. “Ik ben hetzelfde meisje dat opgroeide in New York en dat naar shows ging waar dj Red Alert draaide. Ik hoorde m'n moeder opera zingen, was weg van Barbra Streisand en Olivia Newton-John, maar luisterde ook naar Aretha Franklin en Stevie Wonder. Ik ben het product van een familie uit Jamaica, Queens en één uit Springfield, Illinois. Kom op zeg, we zitten bijna in een nieuw millennium. Het is toch belachelijk dat ik niet mag zijn wie ik ben, en dat ik niet mag doen wat ik wil?”
Denk je nog wel eens terug aan de dagen dat je serveerster was en macaroni uit een blik at?
“Ik heb eigenlijk nooit de tijd genomen om er goed over na te denken. Ik kom nog wel eens langs m'n oude appartement, vlak in de buurt zit namelijk een geluidsstudio… Maar meestal zijn het andere mensen die me aan die periode doen herinneren. Lenny Kravitz bijvoorbeeld. Hij hoorde bij het groepje ‘artistieke mensen’ van de upper westside. Ik was het kleine meisje dat daar altijd rondhing en tegen hen opkeek. Mijn begintijd in New York was geweldig en afschuwelijk tegelijk. Voor het eerst op eigen benen, eindelijk werken aan mijn carrière. Aan de andere kant zat ik wel met vier andere meiden in een te klein appartement, had ik baantjes als serveerster, garderobejuffrouw en achtergrondzangeres en lag ik op een matras op de grond met slechts vijf dollar in mijn zak. Van de jongen van de Deli kregen we altijd gratis bagels en thee, zo erg was het.”
Vind ie dan niet dat je nu belachelijk veel geld verdient.
“Hhhmm. Ik verdien goed, maar niet belachelijk veel. In het begin van m'n carrière ben ik behoorlijk gescrewd. Ik was negentien en moest vechten tegen een miljoenenbedrijf. Ik verloor en ruim de helft van mijn verdiensten ging naar iemand anders. Inmiddels heb ik dat behoorlijk rechtgetrokken. Weet je wat het is met geld? Hoe meer je verdient, hoe meer mensen je moet betalen. Elke video, elk album dat ik maak, daar betaal ik zelf voor. De platenmaatschappij trekt al z'n kosten af van mijn loon. Van wat ik uiteindelijk overhoud, moet ik mijn familie onderhouden.”
Je logeert anders wel in de duurste hotels, kleed je in top merken en hebt een huis van een paar miljoen.
“Ik heb geen huis van een paar miljoen. Tommy heeft een huis van een paar miljoen! Ik heb de helft betaald en echt goedkoop was het niet. Al dat geld ben ik nu kwijt. Stom, want ik wilde er niet eens wonen. Ik zat liever met mijn vriendinnen in de stad. Ik dacht dat het mij bevestigde. Dat zo'n huis wit zou stralen wie ik was, wat ik bereikt had. In werkelijkheid voelde ik me ongelukkig en alleen. En wat betreft die dure hotels… ik most wel. In chique hotels word ik niet lastig gevallen, kunnen er geen idioten mijn kamer binnenkomen en word ik 's nachts niet uit m'n slaap gehouden door gillende fans. Persoonlijk voel ik me overal gelukkig, als ik maar met vrienden ben.”
Wat als je dat cassettebandje nou nooit aan Tommy Mottola had gegeven…
“Op het moment dat ik naar het feestje ging waar ik Tommy ontmoette, waren de onderhandelingen met Warner 20 goed als rond. Maar welke kant mijn carrière ook op zou zijn gegaan, ik weet zeker dat ik niet had opgegeven. Wie maakt ieder jaar een plaat, schrijft 99% van de teksten, en doet ieder album weer promotie? Mensen denken dat diva's het podium opgaan en andermans teksten zingen. Ik zou wel eens willen dat iemand dat werk voor me deed. Maar iets in me zegt dat ik het zelf moet doen. Diva's leven hun leven, ik leef m'n carrière!”
Droom je er wel eens van onbekend te zijn?
“Iedere keer als ik in de spiegel kijk, zie ik een meisje dat haar hele leven onzeker was en zich door heel wat shit heen heeft moeten worstelen (doelt op Tommy). Een meisje wiens beste vriendinnetje geschrokken het huis uitrende omdat ze nog nooit een neger (in dit geval mijn vader) had gezien. lk zie mezelf, geen beroemdheid. Ik kan ook nog steeds gewoon over straat lopen. Als mensen sen handtekening willen, dan geer ik die. And after that, I keep on walking”