Een droomaanbod: vlieg naar New York voor een exclusief interview met Mariah Carey. De rest van de redactie blinkt uit in benijdende blikken, en ik denk alleen: dat zal wel niet doorgaan. Het interview wordt ook drie keer uitgesteld. Maar niet afgezegd. En zo zit ik op een regenachtige dinsdag in m'n up in het vliegtuig.
Woensdag: de dag van Het Interview. Met New Yorkse vriendin Denise (die ik overal voorstel als mijn “personal assistant”) luister ik in een kantoor op de tigste verdieping van de platenmij naar het vers uitgebrachte album van Mariah, Number Ones. Hierna moeten we de foto's bekijken die exclusief voor de Cosmo-cover geschoten zijn, en daarna ontvangt Miss Carey ons in een suite in het nieuwste hotel van Donald Trump, ergens in de buurt van Central Park. Denise en ik laten onze toegeknepen ogen (prachtig weer) over de skyline van Manhattan glijden, deinen in het chique kantoor mee op de muziek en spreken af dat het leven mooi is.
Dan ineens: einde rust. Jim Sabey, de Amerikaanse promotor, verschijnt licht paniekerig in de deuropening: we moeten nu weg, nee, voor foto's kijken is geen tijd meer, we moeten nu!
Taxi nemen heeft geen zin, legt hij ons uit, terwijl we dwars door de stad achter hem aan galopperen. Veel te druk. “Helemaal niet erg,” hijgen wij terug. Eenmaal in Donald Trumps nieuwste kasteel zweten we als een otter (so much for my carefully planned look) en worden we tot onze grote misère niet binnengelaten; er staat geen Jim Sabey op de lijst.
Jim Sabey zweet nu ook, en ook zijn look is niet meer zo crisp als toen we vol goede moed zijn kantoor verlieten. Hij zet zijn chique tas neer, belt alle nummers uit zijn krokodillenleren planner, en dropt ons tenslotte in de te chique hotelbar. De graad magere Yamamoto-draagster achter de bar krijgt zijn creditcard toegeworpen (vergezeld van wanhopig “They can order anything they like!”) en ons drukt hij op he hart “dat hij het zal regelen.”
Een uur later zitten we er nog. Ik krabbel in mijn boekje wat Jim Sabey tijdens een marathon-richting-interview over Mariah heeft vertelt. Ze houdt van antiek; het krijgt ze dan ook meestal cadeau van de mensen om haar heen. En als ze mag kiezen in welke Europese stad promotie wordt gedaan, dan zegt ze altijd “Amsterdam.” Enkel en alleen voor het Amstel Hotel, dat vindt ze fantastisch.
Hé, daar is Jim Sabey weer. Ineens is er weer haast, we moeten snel in de benen. Mariah heeft nu tijd. De meest onbeschofte bodyguard sinds de geschiedenis van de mens loodst ons naar boven, zonder ook maar een woord met ons te wisselen (nou ja, één woord: hij bromt “Pull!” als ik zenuwachtig tegen de haldeur duw). In de hal van de hotelsuite blijkt hij toch een vocabulaire te hebben: “Stay here!”
Dat geeft ons even gelegenheid te controleren hoeveel mensen een megaster nu om zich heen heeft. Geloof me: veel! Voor ik eindelijk door de suite richting een schemerig verlichte slaapkamer wordt geduwd, heb ik er al drie gesproken. Ze dragen zwart, een zonnebril en portable, en zonder uitzondering doen ze alsof el van hen persoonlijk verantwoordelijk is voor de zuurstofinname van Mariah.
En dan ineens staat ze voor me. In een kleine hotelslaapkamer, de gordijnen dicht en maar één schemerlampje aan. Ze draagt een paars topje van angorawol en donkere, loeistrakke jeans met brede omslagen, korte kinky naaldhak-laarsjes en haar haar valt in losse krullen tot een eind op haar rug. En ze ligt niet in bed. Dat is best opvallend, want in de hele stapel knipsels die ik over Mariah heb, is er geen interview te vinden waarin ze niet in bed ligt, wegens ziek, verkouden, moe of anderszins akelig.
Ik ontmoet haar in verticale positie, en wow, is ze overweldigend. Lang, veel langer dan ik verwachtte, en dat is dan ook het eerste wat ik er zenuwachtig uitgooi: “My God, you're tall!” En om dat te toppen: “You really do exist!” Ik krijg zowat de slappe lach als ik merk dat Denise nog steeds achter me staat; zij redt de situatie door zich très geraffineerd voor te stellen als “Denise, personal assistant.” Dan vindt Jim Sabey het welletjes en troont hij Denise mee naar buiten.
Mariah is ondertussen even aan de telefoon. Net als ze ophangt, komt er weer één van haar druk-druk-drukke assistentes binnen, om me het volgende te laten weten: ik mag vijftien minuten met Mariah praten, want ze is haar stem kwijt, en te veel praten zou de situate verslechteren.
Ik wil tegen haar roepen dat ik helemaal uit Nederland kom. En dat ik héél veel vragen heb. Maar ze is alweer weggetrippeld. En Mariah kijkt me met een verwachtingsvolle glimlach aan. De Nederlandse Cosmo die ik haar overhandig, valt in de smaak, maar mijn andere cadeau (een miniatuur van Disney's Tinker Bell) is even wennen. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt ze me cynisch glimlachend aan en spreekt de legendarische woorden: “Ah, Tinkerbell. So you think I'm a fluttery person?”
Ik verzeker haar dat dat niet zo is, en leg haar uit dat ik Tinkerbell heb gekozen omdat ze vleugels heeft. Net als een vlinder, waar zij immers gek op is? Dan glimlacht ze lief. Maar die glimlach verdwijnt weer als ik eraan toevoeg dat ik ook vind dat zij en Tinker “the same dresscode” hebben: allebei constant in mini.
Toch klopt ze uitnodigend naast zich op de chaise longue waar ze inmiddels zit (het bed blijft bij dit interview ongebruikt) en ik kan beginnen.
Mocht ik denken dat ik om haar nieuwe album heen kan, dan vergis ik me: aan de hand van de inlay legt Mariah uit wat de bedoeling van het album is: “Het is belangrijk dat mijn fans begrijpen dat dit geen ‘greatest hits’-album is. Bij ‘greatest hits’ heb ik altijd het gevoel dat het van mensen is die klaar zijn, die afscheid nemen. En ik heb nog van alles in petto, geloof me. Nee, met dit album wil ik mijn fans bedanken; zij hebben ervoor gezorgd dat ik als enige vrouwelijke artiest dertien nummer één-hits heb gehad. Die staan erop, vandaar de naam Number Ones. Maar er staan ook mooie nieuwe nummers op.”
Haar perfect gemanicuurde vinger wijst de brief van de fans aan, die je in de inlay kunt vinden. En ze legt de keuze van de foto's uit: “Kijk, deze, die staat echt voor hoe ik me voelde in mijn ‘vorige leven,’ voor de scheiding. Ik leefde niet het leven dat ik wilde leven, ik liet me leven.” Ze wijst op een andere foto: “En deze zit erin om te laten zien hoe ik me nu voel: finally free.”
Ook een afbeelding van Mariahs favo vlinder ontbreekt niet op de inlay van The Number Ones. Mariah: “Een vlinder draagt voor mij het gevoel in zich van wat er nog allemaal kan komen. Op het eerste album na mijn scheiding staat het nummer ‘Butterfly,’ en het album heet ook zo. Op dat album ben ik zo ongelooflijk trots. Daarom wilde ik per se een vlinder in The Number Ones hebben (en weer wijst ze lief aan), als extra bedankje.”
Kun Je je een voorstelling maken van je succes? Kun je je voorstellen dat er in een klein plaatsje in een klein landje als Nederland iemand wakker wordt, en het eerste dat die persoon doet is jouw muziek opzetten?
Mariah zwijgt en denk na.
Ik besluit mezelf ais voorbeeld te geven: ik vertel van mijn column in Cosmo. Dat ik die soms gelezen zie worden en dan trots ben als er gelachen wordt.
Mariah knikt: “Het grote verschil is dat jij ‘anoniem’ kunt genieten van het effect van wat je doet. Kijk, je bent een vrouw op een foto. Mensen merken het waarschijnlijk niet eens meteen als ze je ontmoeten. Maar bij mij was dat al heel snel niet meer zo. Wat een gevoel zou dat zijn, om stilletjes te kunnen toekijken wat mijn muziek voor effect heeft. Maar het gaat niet meer. Dit succes is zo intens, dat het inderdaad moeilijk is dat te bevatten.
“Maar zo'n moment als jij beschrijft, heb ik vroeger wel meegemaakt. Toen was net mijn eerste plaat uit en stond ik met een vriendin in de rij voor de bioscoop. Voor ons stond een meisje met een walkman op. Na een tijdje zet ze die af en zegt tegen haar vriendin (Mariah imiteert overtuigend haar accent): ‘Hey, you should really try and listen to this. It's this new girl, Mariah Carey… She sounds great!’ Om zoiets stilletjes te kunnen afluisteren, is echt geweldig. Want her is echt, niemand probeert indruk te maken.”
Vanmorgen zag ik nog een interview met Whitney Houston op tv, naar aanleiding van jullie duet voor The Prince of Egypt. Whitney zet daarin dat jullie zo'n verschillende stemmen hebben. Jij licht, maar wel met veel lucht, en zij meer een “soulmamma.” (Mariah glimlacht en zwijgt). Het valt mij vooral op dat je je stem anders gebruikt dan veel zangeressen.
“Ach, vooral bij zo'n duet krijg je dat soort analyses. Whitney heeft inderdaad een andere stem, heel krachtig. Maar kracht heb ik ook. Het gaat mij er vooral om dat het klinkt zoals ik het mooi vind, zoals ik het hebben wil. Het moet mijn muziek zijn, want ik breng het toch naar buiten? Na mijn scheiding zijn er zoveel andere deuren opengegaan. De vrijheid… Op Butterfly kon ik eindelijk zingen zoals ik dat wil.”
En het gaat verder dan je muziek?
“Ook op m'n uiterlijk heeft her effect. Zoals ik er eerst uitzag… Dat was ik niet, maar een zorgvuldig bedacht plaatje. Zoiets hou je niet vol. Nu doe ik wat ik leuk vind, zing ik wat ik leuk vind, en draag ik wat ik leuk vind. En dat is heerlijk. Natuurlijk hebben mensen commentaar op mijn uiterlijk. Nu ben ik ineens te sexy. Maar hallo, mag ik? Ik ben 28, en kan eindelijk zin wie ik ben.”
Zelf ben ik helemaal weg van Erykah Badu, die ook wars is van de “Voorschriften Voor De Sterren.” Ik las dat jij haar ook zo goed vindt.
“Wat grappig dat je daarover begint; toevallig was ik van de week met wat vrienden uit eten, en in het restaurant stond steeds Erykahs album op. Dat had zo'n invloed op de sfeer; iedereen was positief en relaxed. Later veranderde de stemming ineens. Wat bleek: ze hadden andere muziek opgezet. We hebben meteen de ober geroepen: ‘Put that Erykah Badu back on!’ ”
Zijn, in een leven als het jouwe, vrienden extra belangrijk om je met beide benen op de grond te houden?
“Natuurlijk heb ik vrienden nodig, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar niet om me met beide benen op de grond te houden. Dat doe ik zelf wel. Als ik dat niet zou kunnen, zou ik het niet redden. Ik pas goed op mezelf, wie ik ben, wat ik doe. Zo houd ik de connectie met mezelf.”
Over die connectie met jezelf houden: ik hoor dat je gaat acteren. Is dat alleen een nieuwe stap, of heeft het ook lets met die “connectie” te maken?
“Acteren is iets wat ik altijd al wilde doen. Het kan me niet schelen wat voor idee mensen daarbij hebben, maar het is zeker niet zo dat ik iemand ben die ‘ook zo nodig moet.’ Ik bereid me er al jaren intensief op voor. Daar heb ik wat aan, en niet alleen voor een eventuele carrière in de filmindustrie. Acteren heb ik nodig voor mezelf; het is ook een soort therapie.” (Lachend:) “Waarschijnlijk zou het voor wel meer mensen goed zijn!”
Net als ik blij op mijn horloge zie dat er toch al een dik halfuur is verstreken, komt de Belangrijke Dame weer binnen: het is mooi geweest. Ik mag nog één laatste vraag stellen.
Je bent de meest succesvolle zangeres. Is er nu nog iemand die voor jou een inspiratiebron is?
“Patti Labelle. Zij inspireert mij omdat ze niet alleen een grote ster is, maar vooral echt, en mooi, en warm. Ze heeft geen gekke onzekerheden die ervoor zorgen dat ze een houding aanneemt. Ze is gewoon helemaal zichzelf. En dat maakt haar tot één van de mooiste mensen die ik ken.”
Als ik afscheid van Mariah neem (ze informeert nog even verbaasd waarom ik geen laptop heb, à la: zou dat wel goed komen, zo'n juffrouw met een blocnote) realiseer ik me nog meer wat een unieke kans ik krijg. Toen Mariah in Nederland bij een grote platenzaak haar album signeerde, waren de Beatles-taferelen niet van de lucht, en haalden fans huilend het nieuws. Ze is de meest succesvolle ster op aarde. En ik mocht naast haar op de chaise longue, in Trumps nieuwste stulp…
En New York zou New York niet zijn als er niet nog een verrassing kwam. Als Denise, Mariska van de Nederlandse platenmaatschappij en ik 's avonds bij Canal Jeans lets staan af te rekenen, staat ze zomaar achter ons: Erykah Badu.
Stamelend vragen we of we ons mogen voorstellen, en Mariska legt uit dat ik in New York ben voor een interview met Mariah Carey.
“She told me she's a real big fan of yours!” roep ik puberaal tegen Miss Badu.
Die glimlacht lief terug en zegt zachtjes: “I like her too.”
