Mariah Carey is een beetje moe. Of we er bezwaar tegen hebben dat te even languit op bed gaan liggen. Nee natuurlijk niet meisje, ga jij maar lekker liggen. Of we er bezwaar tegen hebben o naast haar te komen liggen. Pardon? Is de diva dan werkelijk zo eenzaam en wanhopig als de afgelopen tijd in diverse media is gesuggereerd? “Praten in bed schept een band, vind je niet?”, lacht Mariah schalks en slaat de lakens van het zacht verende king-size bed om. In haar strakke zwarte jurkje met duizelingwekkend decolleté ziet de zangeres er zonder meer verleidelijk uit. Nou, voruit dan maar, en even laten vleien we ons neer naast de vrouw van 90 miljoen. Tja, het is een hondenbaan, maar iemand moet het toch doen…
En daar liggen we dan. In de meest luxueuze suite van het New Yorkse hotel dat vooral bekendheid geniet omdat Johnny Depp er ooit de boel kort en klein sloeg toen hij ruzie had met vriendin Kate Moss. De kamer van Mariah Carey biedt een fraai uitzicht over Central Park. In het aangrenzende vertrek zitten haar kapper, haar visagist, haar masseur, haar persoonlijke assistent en de assistent van de assistent. Het clubje hangt verveeld onderuit en kijkt met en schuin oog naar een matige Eddie Murphy-film. Bij de deur houdt een stevige bodyguard de wacht. We hoeven ons dus niets in het op hol gejaagde hoofd te halen. Toch wagen we ons aan een frivool statement:
Mariah, wat is er gebeurd met de onschuldige krullenbol die ooit zo verlegen de camera's inblikte? Je bent echt een soort femme fatale geworden.
“Hahaha, die observatie beschouw ik als een compliment. En ik begrijp ook wel dat je dat zegt. Alleen, echt verlegen ben ik nooit geweest. Wel heel voorzichtig, en dat kwam dan vooral door de mensen in mijn naaste omgeving die zich konden opwinden over alles wat ik zei, deed of droeg. Daarnaast werd ik natuurlijk ook nooit in het uitgaanscircuit gesignaleerd. Ik werd heel erg afgeschermd en de buitenwereld wist bina niets van me. Men wist niet eens dat ik zelf m'n eigen nummers schreef, dat ik een eigen persoonlijkheid had. Ik was het vogeltje in de glazen kooi. In dat opzicht werd ik ook door m'n eigen ‘inner circle’ in toom gehouden. Niet dat ik ooit een echte seksbom ben geweest, in de zin dat ik met Jan en alleman het bed indook. Ik heb altijd netjes m'n afstand bewaard en was best onschuldig. Maar, als ik destijds al het geld had gehad, had ik me ook toen al wat meer uitdagend willen kleden. Trouwens, toen ik 18 was en net kwam kijken, droeg ik ook altijd al hele korte rokjes. Pas later kwamen de tuttige krulletjes en de bloesjes waarvan zelfs het bovenste knoopje dicht moest, hahaha. Maar, vind jij dat ik er te uitdagend uitzie?”
Nee, van mij mag je. Maar, het viel me gewoon op.
“Da's goed. Kijk, ik heb nu de volledige controle over m'n eigen leven. Ik zie er uit hoe ik zelf wil. Dat mensen wellicht schrikken, komt alleen maar omdat ik het ben, de zoete krullebol. Trouwens, jij mag helemaal niet geshockeerd zijn, want jij komt uit Holland en bent vast wel het een en ander gewend.”
Oké, oké. Ander onderwerp dan maar. Laten we het hebben over je nieuwe album Number Ones, een soort Best Of…
“Nee, dat is het niet! Het is juist gèen Best Of. Het zijn mijn nummer 1-hits, dat is iets heel anders.”
Juist, daar wilde ik het over hebben. Andere artiesten komen met een Best Of en een Greatest Hits, jij met een overzicht van al je nummer 1-hits. Ben je zo'n arrogant mens?
“Nee, hoe kom je er bij! En ik zal je vertellen waarom niet. Deze cd moet je zien als en geschenk aan mijn fans. Al mijn 13 nummer 1-hits, plus een viertal nieuwe songs. In de inlay zit een brief, waarin ik uitleg dat het dus geen Best Of is, want dan hadden er hele andere nummers op gestaan, zoals ‘Make It Happen,’ ‘Buterfly,’ ‘Breakdown’ en ‘The Roof.’ Die nummers vind ik beter dan een aantall van mijn nummer 1-hits, zoals ‘Someday,’ ‘I Don't Wanna Cry’ en ‘Love Takes Time.’ Dat zijn nummers uit de begintijd, die dankzij de fans op de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijsten zijn beland. Met deze cd bedank ik de fans. Voor een Best Of vind ik het nog veel te vroeg. Joh, ik kom toch pas net kijken in dit wereldje?”
Goed, vertel dan maar over “The Prince Of Egypt”, je duet met Whitney Houston. Hoe is het zo gekomen?
“Het was een idee van Jeffrey Katzenberg van Dreamworks Records. Hij belde Whitney om te vertellen dat ik al had toegezegd en tegen mij zei hij dat Whitney al akkoord was.”
Slimme jongen.
“Nogal ja. Maar we konden er allebei wel om lachen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het was heel leuk om met Whitney te werken en bovendien is het en leuk liedje. En ja, Whitney en ik samen in één song, dat is best een mijlpaal, toch?”
Jawel, maar vind je niet dat je en risico hebt genomen?
“Nee, hoezo?”
Omdat je immers niets te winnen hebt. Elke positie lager dan de eerste plaats zal worden uitgelegd als gezichtsverlies.
“O, op die manier. Ik maak me daar geen zorgen over, hoor. Trouwens, waar hebben we het over? Als al mijn fans, en al haàr fans het nummer kopen, heb je toch echt een nummer 1-hit. Bovendien wordt er door liefst drie platenmaatschappijen aan gewerkt. Dus als het geen grote hit wordt, dan zat het er gewoon niet in. En dan zal ik er echt niet wakker van liggen hoor, en ik denk Whitney ook niet. Mijn geluk hangt echt niet af van een hit meer of minder.”
Ben je gelukkig?
“Nu? Vandaag?”
Nee, in het algemeen.
“Ik kan niet zeggen dat ik 100% gelukkig ben, maar wie is dat wel? Waar ik blij om ben is dat ik m'n leven weer in eigen handen heb genomen. Dat gaat met vallen en opstaan, maar het gaat, dus dat is mooi meegenomen.”
Tot slot: wat is de grootste misvatting omtrent Mariah Carey?
“Ha, heb je nog en half uurtje? Ik zou wel honderd dingen kunnen noemen. Ik ben in elk geen onschuldig prinsesje, zoals vaak bewwerd wordt. En ik ben ook zeker geen arrogant mens, zoals jij straks suggereerde…”